همه ما از این درد ها رنج میبریم اما هیچ کدام هیچ تلاشی در راستای برطرف کردن آنها نمیکنیم وهمیشه منتظر یک ناجی از دور دست های نامعلوم هستیم که بیاید و تمام این دردهارا با شمشیر تارو مار کند اما واقعیت این است که آن شوالیه سفید پوش هیچ وقت به این سرزمین پا نمیگذارد واین دردها هم دم همیشگی ما هستند تا زمانی که نرم ،نرم و آهسته،آهسته در کلبه ای خرابه ،خسته و تنها جان به پوچی زمان بسپاریم و آخرین کور سو های امید در چشم های کم بینای ما به نابودی کشیده شوند.

شوالیه،ناجی،همه و همه توهمی خام و بچه گانه،ساخته ی ذهن بزرگ سالان و کهن سالانی است که دیگر توان قیام علیه ذهن پریشان و احمق خود را ندارند و تمام تلاششان به فرا فکنی و ساختن شوالیه سفید پوش رویایی می انجامد،اما باید اقرار کرد که هیچ کس غیر از خود ما درد ما را نمیفهمد و نمیداند؛هیچ کس جز ما نمیتواند درد ما را چاره کند،هیچ کس.

گفتن این دردها هیچ وقت آنها را از بین نمیبرد فقط تحمل انها را کمی راحت تر میکند،زمانی که تصمیم بر آن شد که خاطره ای و یا شرح حالی از ما نگاشته شود در قدم اول مخالفت کردم چرا که فکر میکردم گفتن این خاطرات جز زنده کردن و پراکندن درد های نهفته در آن هیچ چیزی به همراه ندارد اما پس از کمی تفکر،موافقت کردم،به این امید آن که شوالیه خواب آلود درون ما بیدار شود وزنگ هشداری باشد برای آنها که خوابیده اند و یاد آوری باشد برای آنهایی که خود را به خواب زنده اند.

؟؟؟؟؟؟؟؟؟

به امید روزی که همه ما توان جار زدن دردهایمان را از زبان خود پیدا کنیم و روزی که ارتشی از شوالیه های سفید پوش و سلحشور ، لشکر به لشکرو صف به صف علیه قلعه ترس و تنهایی ما صف آرایی کنند.

زمستان91(اراک)